Gdyby zsumować godziny, które dziecko spędza w szkole i na kursie okazuje się, że jest ich naprawdę dużo. Posłużmy się przykładem dwójki dzieci. Pomyślmy o Jasiu, który ma w szkole 3 godziny zajęć angielskiego tygodniowo (zgłasza się, rozwiązuje zdania, odpowiada na pytania nauczyciela, pyta jeśli nie wie). Dodatkowo przed każdymi zajęciami poświęca średnio godzinę na naukę i odrabianie prac domowych. W sumie wychodzi około 6 godzin tygodniowo, co jest odpowiednią ilością czasu, by uzyskać postępy w nauce. Nauczyciel docenia Jasia stawiając mu dobre oceny i zaprasza go do udziału w dodatkowych zajęciach. W ławce za Jasiem siedzi Zosia, która przychodzi nie przygotowana, nie uważa i nie bierze udziału w lekcji. W domu Zosia nie uczy się angielskiego, rzadko odrabia prace domowe, myśli „nic ponad zajęcia szkolne nie muszę robić”. Wyobraźmy sobie, że zarówno Jaś jak i Zosia zapisują się na dodatkowy kurs angielskiego. Zosia nadrabia braki, wynikające z lekceważenia zajęć szkolnych. Jaś, ponieważ opanował materiał szkolny (zna słówka i gramatykę) może skoncentrować się na aktywnym wykorzystaniu języka i konwersacjach (głównej barierze w nauczaniu w szkole państwowej, wymienianej przez uczniów w artykule z Rzeczpospolitej).
Poniższy wykres obrazuje, różnice w efektywności nauki Jasia i Zosi. Jaś lepiej wykorzystuje zajęcia w szkole i więcej uczy się w domu. Nawet jeśli Zosia dobrze wykorzystuje czas na dodatkowych zajęciach (podobnie jak Jaś), jej ogólny poziom znajomości języka będzie niższy.
Zdaję sobie sprawę, że ciężko jest przekonać dziecko do samodzielnej nauki w domu, jednak bez własnej pracy nie można odnieść sukcesu. Zarówno kurs jak i lekcje w szkole dadzą małe efekty, bez dodatkowej pracy w domu. Rolą rodzica jest wspieranie w tym dziecka. W kolejnych postach postaram się udzielać więcej wskazówek na temat, jak motywować do nauki.
agatarybus.wordpress.com 
