Dużo osób ma problemy z językiem angielskim gdyż boi się popełniania błędów. Błędy w czasie nauki niezależnie czy języka, sportu, jazdy samochodem, gotowania – w każdej nowej rzeczy są nieuniknione. Ile razy pomyliliśmy czasy, nie zastosowaliśmy odpowiedniej formy czasownika? Pewnie podobnie często upadaliśmy ucząc się jeździć na nartach (bo na przykład jedna narta najechała nam na drugą), nie zastosowaliśmy się do znaku ustąp pierwszeństwa czy też przypaliliśmy obiad. Czasem w przypadku automatycznych czynności nawet nie pamiętamy, że kiedyś sprawiały nam problem i że na początku popełnialiśmy błędy.
Problemem w nauce języka jest wstyd, ludzie boją się oceny innych osób, że słabo umieją. Uważają, że powinni mówić lepiej, mieć większy zasób słownictwa i ogólnie nie popełniać błędów. Często są zbyt krytyczni wobec siebie, gdyż wcale nie jest tak źle. Jednak jak już pisałam i w zupełności zgadzam się z ekspertami trzeba podejmować próby i wykorzystywać okazje do nauki (np. nie „uciekać” przed cudzoziemcami). Native speaker na ogół zdaje sobie sprawę, że trudno nam obcokrajowcom mówić perfekcyjnie w jego języku, zresztą nikt tego od nas nie wymaga. Mają oni na ogół bardzo pozytywne podejście i ogólnie rozumieją o co nam chodzi, raczej też w prywatnej rozmowie nie będą nas poprawiać i wytykać nam błędów. Również biznesowo często chodzi o „rozgadanie” się, na początku jest trudniej a stopniowo mówimy coraz lepiej. Na ogół też, gdy znamy angielski na dość zaawansowanym poziomie posiadamy słownictwo związane z naszą pracą.
Problemem na pewno jest etap gdy zdajemy sobie sprawę, że prawdopodobnie powiedzieliśmy źle lub nie jesteśmy pewni jak coś napisać a nie mamy gdzie tego sprawdzić (jak będzie poprawnie). Również może się zdarzyć, że nauczyciel nie będzie umiał nam wyjaśnić dlaczego jest tak albo inaczej, zwyczajnie popełniliśmy błąd.
Jeśli chodzi o podejście do błędów dużo zależy od wieku ucznia.
Małe dzieci nie przejmują się specjalnie błędami, nie należy tylko obcesowo mówić im, że jest źle. Nie zniechęcają się też łatwo, w końcu są przyzwyczajone, że dużej ilości rzeczy nie umieją a dorośli im pomagają czy też ich poprawiają. W przypadku dzieci fajnym zabiegiem jest pomoc jednego dziecka drugiemu. Zauważyłam, że gdy panuje miła atmosfera i dzieci lubią się nawzajem sprawia im to radość. Często słabsi sami potrafią prosić o pomoc. Ważne jest tylko by jedno dziecko nie pracowało za drugie.
W przypadku młodzieży należy zwrócić uwagę, ze dla nich bardzo istotna jest opinia grupy, chcą dobrze wypaść i nie zostać ośmieszonym. Dlatego warto minimalizować u nich sytuacje powodujące stres, tzn. jeśli wiemy ze ktoś słabo czyta nie brać go do pierwszego czytania na glos tekstu, tylko dać mu szanse na przygotowanie się czy też wsłuchanie (kilkukrotne) innych osób.
Dorośli w mniejszym stopniu odbierają zwrócenie uwagi jako krytykę i w mniejszym stopniu obchodzi ich opinia innych, choć też zdarza się, że mają z tym problem. Warto by byli świadomi popełnianych błędów i gdy częściej zdarza się ten sam błąd notowali go sobie i później korzystali z tych sporządzonych notatek. Nauczyciel powinien mówić im nad czym powinni dodatkowo popracować, podsumowywać ich postępy w nauce.
Warto też by nauczyciel wiedział, że nie zawsze trzeba od razu poprawić błąd np. w czasie wypowiedzi ustnej. Może zapisać błędy i omówić je na końcu niekoniecznie personalnie wskazując kto dany błąd popełnił. Czasem tak jest lepiej, gdyż można wybić ucznia z rytmu i spowodować zacięcie się. Czasem też bardzo w przypadku bardzo drobnych błędów nic się nie stanie jeśli nie zostaną poprawione. W przypadku prac pisemnych nie zawsze nauczyciel musi poprawiać błędy, może np podkreślić je i uczeń próbuje poprawić lub też w przypadku pracy domowej uczniowie moga sobie nawzajem sprawdzić błędy a później porównać z kluczem.
agatarybus.wordpress.com 